Babcia spojrzała ze złością na wnuka i powiedziała zimnym głosem: „Idź”. Opuść mój dom. Nie chcę cię tu już nigdy widzieć.

Z entuzjazmem otworzył drzwi:
„Przyszedłeś po mnie, żebyśmy mogli pobawić się u ciebie?”
Chłopiec spojrzał w dół i wyszeptał drżącym głosem:
„Ja… nie mam dokąd pójść”. Czy mogę u Ciebie zamieszkać?
Uśmiech drugiego natychmiast zniknął.
— Nie masz mi nic do zaoferowania, a chcesz, żebym ci pomógł? Odejdź. Ci, którzy nic nie mają… są nic niewarci.
Zraniony i zawstydzony, poszedł w kierunku domu swojej dziewczyny.
— Moja miłość… moja babcia mnie wygoniła. Mam tylko ubrania, które noszę. Pomóż mi… Nie mam dokąd pójść.
Wzruszona dziewczyna pozwoliła mu czekać na zewnątrz, podczas gdy ona rozmawiała z jego rodzicami. Kiedy wróciła, jej oczy były pełne smutku.
– Przepraszam. Moi rodzice nie chcą przyjąć „nicponia”. A ponieważ nie masz mi już nic do zaoferowania… kończę nasz związek.
Młody mężczyzna wybuchnął płaczem.
Wszyscy, których uważał za bliskich, opuścili go.
Sam włóczył się bez celu po ulicach, aż w końcu usiadł na chodniku, z sercem w kawałkach.
Szeptem powiedział do siebie:
„Czy jestem bezwartościowy?” Co się ze mną stanie?
Wtedy właśnie, pogrążony w głębokiej rozpaczy, odnalazł go dziadek.
— Wybacz jej — powiedział, mając na myśli babcię. Ona nie miała zamiaru zrobić ci krzywdy.
– A ty ? odpowiedział młodzieniec, a w jego oczach malował się wyrzut. Dlaczego nic nie zrobiłeś?
Starzec spokojnie odpowiedział:
„Idź do domu, to zrozumiesz”.
Po chwili wahania chłopiec wsiadł do samochodu.
Po powrocie do domu babcia pobiegła go pocałować… ale on ją odepchnął.
Dziadek gestem nakazał mu usiąść i powiedział łagodnie:
„Mój mały… twoja babcia nigdy by cię nie odrzuciła bez powodu”. Zrobiła to, żeby nauczyć cię podstawowej prawdy.