Derniers mots glaçants d’un matador avant sa mort en corrida: «Je sens que mon corps s’en va»…

Śmierć Fandiño wywołała silne emocje, ale także na nowo rozpaliła niezbędną debatę: w jaki sposób można dziś uzasadnić walki byków?
Mimo romantycznego wizerunku pielęgnowanego przez zwolenników, walki byków pozostają krwawą zniewagą dla godności ludzi i zwierząt.

W Hiszpanii, podobnie jak w niektórych regionach Francji, nadal kultywuje się tradycję, w której cierpienie, udręka i śmierć przedstawiane są jako widowisko. Ale tragedia ta pokazuje, jak źle artystyczna iluzja maskuje rzeczywistość: bezsensowną przemoc, znormalizowaną pod płaszczykiem kultury. Fandiño nie jest bohaterem: jest ofiarą rytuału z innej epoki, który trwa pomimo ewolucji sumień.

List pożegnalny, który wiele mówi o akceptacji niebezpieczeństwa

Niepokojący fakt: dwa lata przed śmiercią Iván Fandiño napisał list pożegnalny. Wyraził w nim mrożące krew w żyłach przeczucie: „Jeśli to przeczytasz, wszystko na pewno się skończy…”.
Choć był w pełni świadomy ryzyka, jego zniknięcie uwypukla absurdalność systemu, który ceni ekstremalne niebezpieczeństwo jako oznakę odwagi.

Dziś, bardziej niż kiedykolwiek, tragedia ta musi budzić niepokój. W czasach, gdy społeczeństwo rozwija się w relacjach z żywymi, walki byków jawią się jako okrutny, nie do obrony relikt. Ostatnie słowa Fandiño, jasne i pełne rozpaczy, nie są wyrazem gloryfikacji tradycji: potępiają barbarzyństwo, które niektórzy nadal pochwalają.