Pewnego dnia młody mężczyzna postanowił przenieść swoją matkę do domu spokojnej starości, gdzie odwiedzał ją tylko okazjonalnie.

Bolesna prawda

Jej syn, początkowo zaskoczony, zapytał, dlaczego tak jej na tym zależy. Odpowiedziała mu z przytłaczającą łagodnością:
„Mój synu, znosiłam upał, brak wygody, a czasem nawet głód. Ale nie o siebie się martwię. To dla ciebie. Kiedy twoje dzieci cię tu przeniosą, chcę, żebyś miał to, czego ja nie miałam. »

Te słowa podziałały na niego jak błyskawica. Nie mówiła w swoim imieniu, ale w jego imieniu, w imieniu przyszłości. Zrozumiał wtedy, że to, co uważał za rozsądny wybór, dla jego matki było cichą raną. I że pewnego dnia zaryzykował i  sam poniesie gorzkie konsekwencje swoich czynów .

Uniwersalna lekcja

Słowa jego matki przez długi czas miały w nim znaczenie. Nie były to wyrzuty, lecz proroctwa. Przypomnienie, że nasze dzisiejsze działania budują naszą przyszłość. Że sposób, w jaki traktujemy naszych rodziców, jest modelem, który będą naśladować nasze dzieci.

Ponieważ dziecko nie uczy się kochać przez czytanie książki: ono obserwuje. A gdyby jego rodzina zobaczyła, że ​​ich ojciec zaniedbuje własną matkę, czego tak naprawdę nauczyliby się o dobroci i szacunku?

Szanowanie swoich korzeni to przygotowanie do pokojowej przyszłości

We Francji, podobnie jak gdzie indziej, wiele rodzin staje przed dylematem: jak zaopiekować się osobami starszymi w natłoku codziennych obowiązków? To świadectwo przypomina nam o podstawowej prawdzie: czczenie rodziców nie jest moralnym obowiązkiem narzuconym z zewnątrz, ale gestem wdzięczności, aktem czystej, bezwarunkowej miłości.

Szacunek dla tych, którzy nas wychowali, oznacza podtrzymywanie niewidzialnej nici łączącej pokolenia. I przekażmy naszym dzieciom klucze do łagodniejszego człowieczeństwa.

Co zasiejemy wśród naszych rodziców, prędzej czy później będziemy zbierać. A czasem wystarczy jedno proste zdanie, wypowiedziane u progu czyjegoś życia, by przerwać lata zapomnienia.