Wczoraj około południa w moim ogrodzie zauważyłem coś niezwykłego.

Poranek jak każdy inny. Z filiżanką herbaty w ręku przechadzałem się po ogrodzie, ciesząc się ciszą i spokojem. Nagle mój wzrok padł na cienką, ciemną linię leżącą w trawie. Lina? Dziwne… Nie pamiętałem, żebym ją tam zostawił. A co jeśli… to było coś innego?
Znasz tę sekundę wahania, kiedy wszystko może się zmienić? Moje serce podskoczyło. A co, jeśli to był wąż? Wyciągnąłem telefon, gotowy powiększyć obraz, zamiast się do niego zbliżyć. Ale rzeczywistość okazała się o wiele bardziej zaskakująca… i głęboko fascynująca.

Żywa „lina”, doskonale zorganizowana

To, co odkryłem, gdy się zbliżyłem, było niczym innym, jak groźbą. To nie był wąż ani nawet zapomniany sznurek. To była linia. Idealnie prosta linia. Złożona z maleńkich gąsienic, jedna za drugą, w powolnym, niemal hipnotycznym ruchu.