Nie widziałem mojej córki od 13 lat. Wczoraj dostałem list od wnuka, o którego istnieniu nie wiedziałem.

Trzynaście lat. Tyle czasu spędził bez wieści, bez spojrzenia, bez słowa od córki. Trzynaście długich lat zastanawiania się, czasem nadziei, często prób zapomnienia. A potem, pewnego ranka, jak co dzień, koperta. Niepewne, niemal dziecinne pismo. „Dziadek Luc”. Trzy słowa, które miały wszystko zmienić.

Brutalne rozstanie i złamane serce

Kiedy  Claire  postanowiła odejść od  Luca , nie odeszła sama. Ich córka  Camille , wówczas dwunastoletnia, poszła za nią. Dla Luca to był prawdziwy cios. Stracił nie tylko partnerkę, ale także dziecko, swoje światło.

Ciężko pracował na budowie, wracał późno do domu, zmęczony, ale dumny, że może utrzymać rodzinę. Nie spodziewał się tego.

Pewnego upalnego letniego dnia wszystko się zmieniło. Claire oznajmiła, że wyjeżdża z  Julienem , swoim szefem, i zabiera ze sobą córkę.

Brutalny wybór, nieatrakcyjny.

„Camille zasługuje na lepsze życie ” – powiedziała tonem policzka.

Od tego dnia nie było żadnych wieści. Listy pozostały bez odpowiedzi. Zapadła ciężka, przytłaczająca cisza.

Powolne zejście i trudna rekonstrukcja

Luc się załamał. Żal, samotność, poczucie winy… wszystko się połączyło. Stracił pracę, dom. Jego serce też zawiodło.

Ale w końcu się podniósł. Powoli, odważnie, kamień po kamieniu, odbudowywał swoje życie.

Założył własny, mały zakład rzemieślniczy, utrzymywał się na powierzchni. Nigdy się ponownie nie ożenił, jego serce było zbyt przywiązane do utraconej miłości.

Ale głęboko w sercu wciąż dręczył mnie jeden ból: nieobecność Camille.

Szok wywołany nieoczekiwanym listem

A potem, wczoraj, ten słynny list. Napisany przez sześcioletniego chłopca. Jego wnuka.  Noaha .

Imię, którego nigdy wcześniej nie słyszał, dziecko, o którego istnieniu nawet nie wiedział.

W swojej notatce Noah wyjaśnił, że mieszka w  ośrodku recepcyjnym w Lyonie i że jego matka kiedyś rozmawiała z nim o Lucu.

I napisał te proste, rozdzierające serce słowa: